Czy koń może i czy powinien być lekiem na nasze trudne chwile …

Katarzyna Agafonow / Program Trenerów AH

Od wieków konie kroczą obok nas w pracy, na polu bitwy, w sporcie, a także w terapii. Ich widok  kojarzy się z wolnością, harmonią i bliskością natury. Wystarczy ich dotyk, obecność, spojrzenie, aby poczuć ulgę. Hipoterapia pomaga dzieciom i dorosłym z autyzmem, porażeniem mózgowym, depresją. Istnieją liczne badania, które to potwierdzają.

Ale… czy możemy uznać obcowanie z końmi jako panaceum na nasze cierpienia i myśleć, że jest to etyczne?

Przygnieceni emocjonalnym ciężarem, szukamy w koniach cichych wybawicieli. Chcemy poczuć się lepiej tu i teraz. Nieświadomie przelewamy na nie swój ból, frustrację, lęk.

Konie nie rozumieją ludzkich problemów i nie zastąpią terapeuty ani bliskiej rozmowy z drugim człowiekiem. Odbierają jedynie z wyjątkową precyzją nasz stan emocjonalny. Są mistrzami w wyczuwaniu nastrojów. Jeśli jesteśmy niespokojni, odczuwają ten niepokój. I mogą same przestać czuć się bezpiecznie.

Działa tu zjawisko synchronizacji emocjonalnej. W skrajnych przypadkach może to doprowadzić do pogorszenia relacji między człowiekiem a zwierzęciem, a czasem nawet do zachowań agresywnych lub lękowych u koni.

„Jeśli chcemy, by czas spędzony z koniem był dla nas przyjemnością, zaoferujmy mu to samo.” — Katarzyna Michałek

Obcowanie z końmi to nawet coś więcej niż przyjemność. To odpowiedzialność. To decyzja o opiece nad czującymi i wrażliwymi istotami. Nie można traktować koni jak „emocjonalnego plasterka”. Nawet jeśli są naszą własnością.

Konie są cudem natury. Są silne, a zarazem delikatne. Zasługują na szacunek, zrozumienie i zaangażowanie. Tylko wtedy możemy być godni ich obecności.

Katarzyna Agafonow

Bo przecież… „Konie to anioły z kopytami, zesłane na Ziemię, aby nauczyć nas miłości, zaufania i cierpliwości.” — Pam Brown.

DOŁĄCZ DO KLUBU AH I PRACUJ SAMODZIELNIE WEDŁUG PRZYGOTOWANEGO PROGRAMU